دو دانشمند از موسسه ی ویس هاروارد به نام های جورج چرچ و سری کسوری نشان داده اند که چگونه می توان 700 ترابایت داده را در یک گرم دی.ان.اِی ذخیره نمود. در حال حاضر، داده های دوتایی یابد به توالی ای از جفت های پایه ی دی.ان.اِی تغییر یابند و سپس به خودِ دی.ان.اِی تبدیل شوند. انجام این کار به تکنیک های آزمایشگاهی استانداردی نیاز دارد که چندین روز به طول می انجامد. بدون در نظر گرفتن سرعت، یکی دیگر از فواید مشهود آن به جز اندازه ی نامحدودِ مجازی، پایداری انباشت اطلاعات در دی.ان.اِی در دمای اتاق است. این بدان معنی است که هر کس می تواند هزاران سال پس از این که شما به بیماری مبتلا شدید، به داده های شما دسترسی داشته باشد. چرچ می وید از مضرات این کشف، این است که خواندن و نوشتن داده در دی.ان.اِی نسبت به دیر رسانه ها، یواش تر است که این خود باعث می شود دی.ان.اِی برای انباره های نگهداری طولانی مدت داده های انبوه مناسب باشد تا برای دسترسی سریع یا پردازش داده مناسب باشد.
آمار
وب سایت: